تأثیر برگشت به حالت اولیه فعال و غیرفعال بر سلول‌های خونی سیستم ایمنی ورزشکاران

زمینه و هدف ورزش، بر عناصر و اجزای مختلف سیستم ایمنی، تأثیرگذار است. هدف این مطالعه، مقایسه تأثیر دو نوع برگشت به حالت اولیه یعنی برگشت فعال (AR) و غیرفعال (RR)، بر سلول‌های خونی سیستم ایمنی در اثر ورزش شدید تا حد درماندگی در ورزشکاران مرد بود. روش بررسی 20 ورزشکار مرد، پس از اخذ رضایت آگاهانه انتخاب شدند. آزمودنی‌ها به طور تصادفی به دو گروه 10 نفره تقسیم شدند. از آن‌ها در سه مرحله (بلافاصله قبل و بعد از ورزش، و بلافاصله بعد از برگشت به حالت اولیه)، خونگیری و شمارش افتراقی لکوسیت‌ها، انجام شد. پروتکل تمرینی عبارت بود از: پروتکل چند مرحله‌ای بروس تا حد درماندگی و سپس انجام AR (گروه اول)؛ و RR (گروه دوم). داده‌ها، با آزمون Wilcoxon signed-rank و Mann-Whitney تجزیه و تحلیل شدند (5% ). یافته‌ها انجام یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده‌ساز، موجب افزایش معنی‌داری در تعداد گلبول‌های سفید خون محیطی ورزشکاران، بجز ائوزینوفیل‌ها شد (05/0P<). تفاوت معنی‌داری در مقادیر ائوزینوفیل‌ها، قبل و بعد از ورزش در 2 گروه مشاهده نشد. انجام 15 دقیقه AR، نسبت به RR، تفاوت معنی‌داری در شمارش گلبول‌های سفید و زیرگروه‌های آن‌ها ایجاد نکرد. نتیجه‌گیری انجام یک جلسه فعالیت ورزشی درمانده‌ساز، لکوسیت‌های خون محیطی، بجز ائوزینوفیل‌ها را افزایش داد. هم‌چنین، 15 دقیقه برگشت به حالت اولیه به صورت فعال و غیرفعال، از نظر تأثیر در تعداد لکوسیت‌های خون محیطی ورزشکاران، با یکدیگر اختلافی نداشت؛ یعنی نوع برگشت به حالت اولیه، بر شمارش لکوسیت‌های ورزشکار، تأثیر خاص و متفاوتی برجای نگذاشت. در واقع، اگر تغییری در شمارش لکوسیت‌ها در طی ورزش و بعد از آن ایجاد گردید، این تغییر، تحت تأثیر نوع برگشت به حالت اولیه در مدت 15 دقیقه قرار نگرفت. ضمناً، در شرایط برقرارشده در این مطالعه، تعداد لکوسیت‌های خون محیطی، پس از انجام برگشت از نوع AR و یا RR، همچنان بالاتر از سطح پایه باقی ماند.